Produkt dnia
AGRISAN 30 kg - sucha dezynfekcja
AGRISAN 30 kg - sucha dezynfekcja
120,00 zł
szt.
Leczenie swoiste szczeniąt i kociąt.

Leczenie swoiste szczeniąt i kociąt.

 

Płynoterapia.

Szczenięta i kocięta są bardziej narażone na odwodnienie ze względu na:

  • zwiększoną zawartość wody w przestrzeni pozakomórkowej,
  • zmniejszoną zdolność nerek do zatrzymywania wody w organizmie,
  • duży stosunek powierzchni do masy ciała,
  • większą utratę wody przez niedojrzałą skórę.

Mają one większe zapotrzebowanie na płyny niż osobniki dorosłe. Dzienna dawka zaspokajająca zapotrzebowanie waha się od 60 do 180 ml/kg/dzień.

Młode zwierzęta gorzej niż dorosłe znoszą przeciążenie płynami. Mimo iż zaleca się podawanie większych objętości płynów, należy zwracać uwagę zarówno na ilość, jak i na tempo podawania płynu. Można podawać płyny kilkoma drogami. Płyny podawane doodbytniczo powinny być izotoniczne, gdyż szybkie podanie roztworów hipertonicznych per rectum może prowadzić do zagrażającego życiu zwiększenia os molalności krwi.

Małe ilości izotonicznych płynów można podawać podskórnie zwierzętom, które nie są odwodnione. Infuzja leków lub płynów do jamy szpikowej, pomimo konieczności wolnego podawania, może ratować życie bardzo młodym, odwodnionym, wychłodzonym zwierzętom, u których nie ma możliwości założenia dostępu dożylnego. Najlepsze do tego celu są kości udowa i ramienna.

Powikłaniami takiego sposobu płynoterapii mogą być zakażenia tkanki łącznej oraz wynaczynienia płynu w okolicy wkłucia. Wśród przyczyn niepowodzenia w doszpikowym nawadnianiu wyróżnia się:

  • niewłaściwe wprowadzenie igły lub kateteru,
  • wykrzywienie igły,
  • krzepnięcie w igle podawanych preparatów,
  • przekłucie przez kość,
  • zastąpienie jamy szpikowej tłuszczem lub tkanką włóknistą.

Zwierzęta odwodnione, obniżoną objętością i ciśnieniem krwi powinny otrzymywać płyny lub leki w ciągłym wlewie przez kateter umieszczony w żyle szyjnej zewnętrznej. Ilość płynów należy wcześniej dokładnie odmierzyć. Powinno się je podawać przez specjalny pediatryczny zestaw do wlewów, który dzieli 1 ml płynów na 60 kropli. Pomocnym narzędziem w precyzyjnym dawkowaniu płynów są pompy infuzyjne. Młode zwierzę, które ma być poddane zabiegowi chirurgicznemu, ważące mniej niż 10 kg powinno otrzymać 4 ml/kg płynów w ciągu godziny. Do tej wartości dodaje się taką samą objętość płynów, jaką zwierzę straciło w trakcie zabiegu. Zapobiega się hipoglikemii przez podanie 10-procentowefo roztworu glukozy lub roztworu 5-procentowego glukozy w płynie fizjologicznym. Można także dodać odpowiednią ilość glukozy do roztworu Ringera z mleczanami, aby uzyskać 5-procentowy roztwór. Powstała mieszanina jest jednak hipertoniczna, dlatego musi być podawana ostrożnie i powoli. Przed podaniem wszystkie płyny, krew i preparaty krwiopochodne powinny być podgrzane do temperatury 37 stopni Celsjusza.

Niezwykle istotne jest monitorowanie terapii płynami. Nadmierna podaż płynów prowadzi bowiem do przeciążenia układu sercowo-naczyniowego. Objawy przeciążenia trudno jest zauważyć. Zazwyczaj objawy takie jak:

  • powiększenie serca,
  • powiększenie wątroby,
  • obrzęk płuc

są niezauważalne aż do momentu, w którym pojawiają się zaburzenia oddechowe.

 

Odżywianie pozajelitowe.

Dla młodych zwierząt niezwykle ważne jest dostarczenie odpowiedniej ilości substancji odżywczych. Badania przeprowadzone na nowonarodzonych szczeniętach wykazały, że głodówka trwająca 9 godzin prowadzi do spadku stężenia ATP w wątrobie. Wskazuje to, że rezerwy energetyczne organizmu nie są w stanie zapewnić stałego poziomu wytwarzania energii w wątrobie. Głodówka 24-godzinna sprawia, że wyczerpują się pozostałe źródła energii i zmniejsza się tempo metabolizmu. Zmniejsza się także ilość substancji energetycznych dla mózgu.

Zasady odżywiania pozajelitowego dorosłych psów i kotów są dobrze poznane, natomiast niewiele wiadomo na temat zastosowania tej metody u młodych osobników.

Podanie noworodkom 10-procentowego roztworu glukozy może wywołać u nich nietolerancję glukozy. Hiperglikemia powoduje diurezę osmotyczną i utratę elektrolitów. Optymalny skład mieszanki zależy od szybkości dojrzewania enzymów wątrobowych. Opisano występowanie metabolicznej kwasicy hiperchloremicznej jako powikłania wlewów roztworów aminokwasów u niemowląt zwłaszcza po podaniu preparat ów syntetycznych. Podawanie emulsji tłuszczowych niemowlętom jest bezpieczne. Zdarza się jednak, że ich tolerancja na wlew jest mniejsza, dotyczy to przede wszystkim wcześniaków, u których występuje wyższa ilość triglicerydów i wolnych kwasów tłuszczowych w surowicy. Niemowlęta urodzone w terminie wykazują większą tolerancję na infuzję. Jeśli natomiast tempo podawania przewyższa klirens surowicy, może dochodzić do powikłań, do których zalicza się zaburzenie pracy układu oddechowego, przeciążenie charakteryzujące się:

  • hiperlipemią,
  • gorączką,
  • apatią,
  • uszkodzeniem wątroby,
  • zaburzeniami krzepnięcia.

Zwierzę żywione pozajelitowo musi być stale monitorowane. Należy wykonywać podstawowe badania labolatoryjne w celu oceny zaspokojenia potrzeb metabolicznych organizmu. Aby sprawdzić, czy zwierzę prawidłowo rośnie, należy je regularnie ważyć.

U ludzi pomiar tkanki podskórnej i masy mięśniowej oraz fałdu skórnego są pośrednimi wskaźnikami rezerw białkowych i energetycznych.

 

Odżywianie dojelitowe.

Ta droga podania ma ograniczone zastosowanie ze względu na znaczne efekty uboczne. U niemowląt ludzkich częstym powikłaniem doustnego podawania roztworów odżywczych jest martwicowe zapalenie żołądka i jelit. Pierwotną przyczyną wywołującą tę chorobę jest bezpośrednie, drażniące działanie roztworów hipertonicznych na błonę śluzową przewodu pokarmowego. Podanie natomiast jakiegokolwiek roztwory jednodniowym i dziewięciodniowym szczeniętom zawsze powoduje zwiększenie ciśnienia osmotycznego treści przewodu pokarmowego.

 

Leczenie przeciwbakteryjne.

Podobnie jak w przypadku dorosłych, przy stosowaniu leków przeciwbakteryjnych i młodych zwierząt, należy pamiętać o zachowaniu zasad „trójkąta chemioterapeutycznego”, czyli zależnościach między:

  • makroorganizmem,
  • lekiem,
  • mikroorganizmem.

Niektórych antybiotyków nie wolno podawać szczeniętom i kociętom.

Chloramfenikol oprócz działania na układ krwiotwórczy, powoduje też ostrą depresję mięśnia sercowego u ludzi, tzw. zespół szarego dziecka, najprawdopodobniej na skutek zahamowania syntezy białek lub utleniania mitochondrialnego.

Tetracykliny nie mają uogólnionego działania toksycznego, ale chelatują wapń w rosnących kościach, powodując upośledzenie ich wzrostu i deformację. Chelatowanie wapnia w zębach prowadzi do zaburzenia rozwoju szkliwa i przebarwienia zębów.

Podstawowym problemem związanym z doustnym podawaniem antybiotyków młodym zwierzętom jest wpływ tych leków na zasiedlaniem przewodu pokarmowego florą bakteryjną oraz inne leki, które podlegają krążeniu jelitowo-wątrobowemu, mogą w znacznym stopniu wpływać na proces zasiedlania przewodu pokarmowego przez mikroorganizmy.

Lekami z wyboru, które można stosować w pierwszym rzędzie u młodych zwierząt, są antybiotyki beta-laktamowe. Okres półtrwania tych leków może co prawda wydłużać się, ale są środkami bezpiecznymi, ponieważ mają wysoki indeks terapeutyczny. Konieczne może być stosowanie większych dawek, aby osiągać pożądane stężenie leku w surowicy, ponieważ większa jest objętość dystrybucji.

Odstęp między kolejnymi podaniami leku można wydłużyć, biorąc pod uwagę wydłużony okres półtrwania, gdyż biodostępność preparatów doustnych jest zmienna. Należy zachować ostrożność przy podawaniu dużych dawek.

Antybiotyki beta-laktamowe zwiększają ryzyko krwotoków i zwierząt predysponowanych do zaburzeń krzepliwości.

Ryzyko związane z podawaniem antybiotyków amino glikozydowych niekiedy przewyższa korzyści. Informacje co do prawidłowego dawkowania leków z tej grupy, niezbędne do stworzenia schematu stosowania u młodych zwierząt, nie są dostępne. Dlatego należy monitorować działanie leku, aby zapewnić skuteczną terapię. Może zachodzić konieczność stosowania większych dawek leków oraz dłuższych przerw między kolejnymi podaniami, aby osiągnąć zalecane stężenie antybiotyku we krwi. Należy raczej stosować amikacynę, która ma mniejsze działanie neurotoksyczne i lepszą skuteczność przeciwko bakteriom z rodzaju Pseudomonas niż gentamycyna.

Chinolony są skutecznymi i u większości zwierząt bezpiecznymi antybiotykami. Bardzo dobrze penetrują tkanki. Powinno się jednak unikać podawania leków z tej grupy psom ras dużych i olbrzymich, które nie ukończyły 18 miesięcy życia, ponieważ chinoliny powodują ubytki w chrząstkach kości długich. Z tego powodu nie zaleca się ich jako leków pierwszego wyboru u szczeniąt i kociąt.

Bezpiecznymi skutecznym rozwiązaniem u młodych zwierząt jest podawanie połączenia sulfonamidów z trimetoprimem lub ormetoprimem. Noworodki psów powinny jednak otrzymywać mniejsze dawki tych leków, ponieważ większość środków tej grupy ma znacznie wydłużony czas półtrwania we krwi.

Nie należy stosować potencjalizowanych sulfonamidów u zwierząt z niedokrwistością.

Linkozamidy i antybiotyki makrolidowe mają ograniczone zastosowanie u szczeniąt i kociąt. Nie powinny być stosowane w pierwszej kolejności, ponieważ w znacznych stężeniach znajdują się w żółci i podlegają krążeniu jelitowo – wątrobowemu. Wyjątek stanowią zakażenia Mycoplasma, kiedy lekiem z wyboru jest tyrozyna. U młodych zwierząt należy się spodziewać zmniejszonego klirensu i wydłużonego okresu półtrwania metronidazol. W związku z tym wskazane jest zastosowanie niższych dawek i zmniejszenie częstotliwości podawania tego leku, aby uniknąć jego działania toksycznego na centralny układ nerwowy.

 

Bibliografia:

„Pediatria weterynaryjna psy i koty do 6 miesiąca” – J. D. Hoskins

do góry
Pies i kot
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl